Door Tea Keijl. 

De Grote Kerk van Breda vormde op 26 september het historische decor voor een inspiratie event over toegankelijkheid. Mooie voorbeelden uit het hele land kunnen echter niet verhullen dat er nog een lange weg te gaan is tot inclusiviteit is doorgedrongen in de haarvaten van de samenleving. Een impressie van de middag en een nagesprek.

De aanleiding voor het inspiratie event was dat de eerste helft erop zit van een periode van veertien jaar. Die begon in 2016, het jaar waarin Nederland het VN-verdrag Handicap ratificeerde en de beslissers in Breda de lijnen uitzetten voor de periode tot 2030. Beleidsmakers, ervaringsdeskundigen, bestuurders, wijkraadvertegenwoordigers, ondernemers en verenigingen waren present op het event. 

De praktijkvoorbeelden die zij voorgeschoteld kregen gingen over basale zaken in het leven zoals een horecagelegenheid kunnen betreden en naar de wc kunnen. Daar schort het op veel plekken nog steeds aan in Nederland. ‘We staan op plek een-na-laatst in Europa’, zegt Wouter Schelvis, die het event in opdracht van de gemeente organiseerde. Hij gaf de beurt achtereenvolgens aan Rotterdam, Oude IJsselstreek en Tilburg.

Links op de foto: Tekstdichter Younes, die tijdens het inspiratie event samen met zijn band voor entertainment zorgde. Foto: René van der Velde

Er zijn wel ‘toegankelijke’ normen (ITS2020), maar die zijn niet verplicht. De gemeente zou haar nek best iets meer mogen uitsteken. Ja maar, ja maar, ja maar…. dat kost geld, dat kan niet zo maar, daar gaan we niet over et cetera. Veel gehoorde reacties. Laten we onze energie steken in hoe het wel kan.

In de Verenigde Staten houden ze niet van betutteling en heeft de overheid een veel kleinere rol.

Toch is daar de fysieke toegankelijkheid beter geregeld. Al in 1968 is daar toegankelijkheid in de wet vastgelegd. Wij lopen daarin echt achter. Ik zou willen dat we die achterstand de komende jaren gaan inlopen. Want iedereen moet mee kunnen doen!

Lees het hele artikel op de website van Sociaal Bestek.

Nieuws‘Niet werkende liften op treinstations zijn a bloody shame’